Zaman...

Burada zaman geçmiyor. Henüz ge.tiğimiz yıl Anatolian'a hazırlanırken tutamadığım zaman, burada beni hapsediyor. Bu akşamdan itibaren bu işin artık bitmeyeceğini düşünüyorum. Evet şartlar biraz daha iyileşti ama günler bomboş. Bir binanın ve onun bahçesinin içerisinde dışarı çıkamadan zamanın geçmesini bekliyorum. Burada da kendimi geliştirebilirim belki. Kitap okuyabilir ya da spor yapabilirim. Ama bütün bunları yapmadan önce aklım hiçbir şekilde burada olmayı kabul etmiyor dolayısıyla hiçbir şeye konsantre olamıyorum. Bırada beni ayakta tutan tek şey dışarıda beni gerçekten seven ve önemseyen insanların olduğunu bilmek. Bir an önce burada bir şeyler yapmam lazım yoksa bir sürü şey anlamını yitirebilir...